Wśród gęstniejącego tłumu, gdy docieracie pod stadion słychać jedno nazwisko – niemieckiego selekcjonera reprezentacji narodowej. Jest nim Otto Nerz. Chodzą plotki, że na ławce rezerwowych siedzi Hans Kutz, piłkarz dokładnie tego klubu, do którego należy stadion – Stettiner SC. 

Mówi się, że stadion mógł pomieścić nawet 30 000 osób, gdy ten istniejący do niedawna mógł pomieścić podobno 9000. Pytacie o bilety i uznajmy, że cudem dostajecie się na południową trybunę, tuż obok ówczesnej loży VIPów. Estończycy dostają solidnego łupnia. Szwedzki sędzia Erik Malström daje sygnał do rozpoczęcia meczu. Mija sześć minut i do siatki Estończyków piłkę wbija Edmund Malecki. W 33-ciej minucie Wilhelm Simetsreiter. 

Estończycy próbują się otrząsnąć, ale już w 46-tej znów piłka wpada w ich bramkę, gola strzela Josef Rassingberg. W 65-tej minucie ponownie Simetsreiter, a na koniec w 81-szej Ludwig Damminger. Węgierski trener Estończyków Mally Antal zakłada ręce na głowę. Miny drużyny gości musiały być smętne, gdy na trybunach siedziało około 20 000 kibiców. W niektórych dzisiejszych publikacjach mówi się o 30 000, jednak kwotę 20 000 podaje ówczesna prasa, co jest najbardziej wiarygodne. 

Na chwilę przed ostatnim golem widzicie obok fotografa, który robi widoczne zdjęcie. W górze estoński bramkarz i kapitan Evald Tipner, po prawej napastnik Ludwig Damminger, po lewej kapitan drużyny niemieckiej Karl Hohmann, a obok niego Edmund Malecki. Siedzicie w zadumie i dopiero zauważacie, że w tle nad lasem widać wyraźnie Quistorpturm, czyli Wieżę Quistorpa i wsadzacie między bajki wszystkie pierdoły o tym, że po jej odbudowaniu nie byłoby z niej nic widać.