Człowiek szukający zdrowia i sposobów na jego poprawę chwyci się każdej ręki. W dawnych czasach wierzono, że proszek ze sproszkowanych… mumii (!)… ma właściwości lecznicze. Można w przenośni napisać – jak ludzkość stara, tak stare są wierzenia w różne medyczne i zdrowotne zabobony. Mieliśmy niedawno okazję zobaczyć, jak ludzie przerzucają się argumentami na działanie różnych środków w sytuacji pandemii. Wielu ludzi z jednej i drugiej strony – wierzących w różne leki, jak i uważających je za homeopatię lub placebo zapomniało, że ludzkość regularnie przechodziła różne pandemie, a w trakcie każdej z nich znajdowali się specjaliści z jednej i drugiej strony tematu. W temacie zdrowia pewne i niepodważalne jest jedno – DOŚWIADCZENIE i BADANIA – tego nie da się zdobyć badaniami dokonywanymi za pomocą postów na Instagramie lub Twitterze. Dorobek setek lat medycyny, badań, doświadczeń, biologii i innych dziedzin nauki mówi nam, że jednak niektóre rozwiązania są właściwe. Dla „idących pod prąd” to wciąż nie jest żaden argument, że mogą być w błędzie… Stare powiedzenie jest aktualne od dawien dawna: nienawiść do czegoś bierze się z niewiedzy, a wiedza powstaje na bazie doświadczenia.

Adolph Winter, „lekarz” ze Stettina

Dziś poruszę dość ciekawy temat przedwojennego mieszkańca Szczecina i jego biznesu, opartego o rozwiązania homeopatyczne, magnetyczne i „ponadnaukowe”. Jeżeli dziś jest ktoś odważny wierzący w niekonwencjonalną medycynę polecam takiej osobie zakupić za kilkaset euro skrzynkę wystawioną w Internecie i sprawdzić, czy medaliony faktycznie mają moc! Mało tego! Medaliony szczecińskie, przedwojenne, zrobione przez starych dobrych „badaczy”. Lista schorzeń, jakie miały być leczone przez artykuły sprzedawane w sklepie, który prowadził Adolph Winter ze Szczecina była długa. Wszystkich fanów medycyny naturalnej, mocy zaklętej w kamieniach i medalionach zapraszam do przetestowania. Podobno pomaga na nerwobóle, reumatyzm, różne mimowolne odruchy oraz padaczkę. Trzeba go też odwieszać na żelaznym gwoździu, bo inaczej źle działa. Przedmiot ten nazywał się „Winter’sche Gichtketten„, czyli w luźnym tłumaczeniu „Winterowskie Łańcuchy Dny Moczanowej”, od nazwiska sprzedawcy lub „Galvano-elektrischer Ketten”, czyli „Galwaniczno-elektryczny Łańcuch”.

Temat tej postaci podchwyciłem poprzez portal aukcyjny, na którym wystawiono cały karton przedmiotów związanych z bohaterem dzisiejszego postu. Z całego zestawu jaki pojawił się na aukcji dostrzec możemy jedną skrzyneczkę firmową, którą pan Adolph Winter wysłał do pani Leuermann, która mieszkała w Liesborn w Westfalii. Niezbyt dużym zaskoczeniem jest  fakt, że pani ta była wdową, a odwieczną metodą twórców „cudownych medalionów” jest mamienie starszych i zdesperowanych osób, często schorowanych. Podobnie jak dziś robią to różni sprzedawcy „cudów”, pan Adolph Winter reklamował towar jako stosowany i polecany przez lekarzy, a także jedyny w swoim rodzaju, bo chroniony patentami i znakami towarowymi. Podobnie jak w wielu innych producentów magicznych towarów, także i pan Winter w różnych publikacjach firmowych podawał nazwiska osób, nad którymi znajdowały się całe litanie podziękowań. Oczywiście produkt tak magiczny nie mógł być po prostu zwykły, musiał być kosztowny i z pozłacanej miedzi! Metoda działania sprzedaży była w firmie pana Winter dokładnie taka sama, jaką stosują dziś firmy „farmaceutyczne” – opisując w prasie, że pozytywny efekt używania jego produktów odczuło X z Y stosujących.

Stare metody oszustw medycznych, znane również dziś!

Panu Winter zarzucano oszustwa już w latach siedemdziesiątych, bo jak donosiła prasa z 1878 roku pan C. Winter z Berlina (ojciec, brat, czy może „zmyłka”?) miał promować dokładnie takie same produkty, ale ze zmienionymi „danymi”. W innych gazetach pojawia się jeszcze E. Winter, również z Berlina. Tutaj można się domyślać, że mogło chodzić o jedną osobę – litera C i E była zapisywana niemal identyczną czcionką, a różniła się malutkim detalem. Wynalazca magicznych łańcuchów leczących reumatyzm i dnę moczanową opisywał, że ten model należało nosić tylko przez 12 godzin. Dlaczego? Bo przez pozostały czas… uwaga… choroba miała spływać do ziemi. Jaki skutek miało takie oszustwo? Ludzie kupowali DWA łańcuchy, by nosić je cały czas i zmieniać na „osuszony”, gdy drugi „napełni się chorobą”. Ówcześni publicyści przetestowali taki galwaniczny łańcuszek i cóż… 

Ocena była jedna: taki amulet mógł zrobić pierwszy lepszy hydraulik, a z elektrycznością i jej przepływem przedmiot nie miał nic wspólnego, a warty jest dwudziestą części jaką życzy sobie za niego pan Winter – to słowa z dawnej prasy, która ostrzegała przed produktami. Testującym miał być redaktor podpisujący się nazwiskiem Löhle. O „ein alter Schwindel” (stary szwindel) wspominała też prasa farmaceutyczna z lat osiemdziesiątych XIX wieku, a nawet publikacje z lat dziewięćdziesiątych XIX wieku. Reklama jaką stosował pan Winter opisująca „łańcuchy galwaniczne” miała wpłynąć na psychikę odbiorcy – z lecznictwem nie miała nic wspólnego. Do tego wiele artykułów, jakie publikował pan Winter absolutnie zakazywały pożyczania innym cudownego łańcucha galwanicznego – trzeba było mieć swój – bo przecież nie chcemy, by choroby innych ludzi przeniosły się z łańcucha, na nas.