Anna Schulz i jej historia z „jajowego” nagrobka 

Anna Schulz z domu Duwe

Mamy zimę, 5 lutego 1874 roku. Przychodzę na świat w niewielkiej wsi Garden, w Kreis Greifenhagen, jako Anna Auguste Emilie Duwe. Dzisiaj to również niewielka wieś Gardno, pod Gryfinem. Tuż obok drogi S3 / E65, kawałek od Wełtynia. Za moich czasów była tam garstka domów, od zjazdu z dzisiejszej drogi szybkiego ruchu, kawałek obok stawu znajdowała się cegielnia. Środek wsi w rozwidleniu dróg na lekkiej górce stanowił kościół z cmentarzykiem. Świątynia została w 1945 roku zniszczona, ale w 1978 roku odbudowana. Na wschodzie był majątek rolniczy z którego pozostały fragmenty zabudowy, a na północy przy drodze na Wełtyń kolejny cmentarzyk, na łąkach. Dzisiaj to park przechodzący w mały lasek. Moim mężem został Albert Schulz z Podjuch, za dawnych czasów stolarz, później mistrz stolarski, a w momencie mojej śmierci właściciel średniej wielkości domu oraz istotny człowiek w tartaku parowym w Podjuchach. Co ciekawe, jeżeli masz w ręku pocztówkę albo list – możesz go wysłać u nas w kamienicy. Żyliśmy w budynku, w którym działała poczta. Poprawniej powinnam ci powiedzieć, że… działa dalej! Mieszkaliśmy w latach dwudziestych pod dawną Bahnhoffstraße 27 w Podejuch. Dziś numer 27 nosi blok znajdujący się głębiej zabudowy, dziś to Metalowa 30. Numer ten na 30 zmieni się jeszcze przed wojną, ale nie był taki za moich czasów. W 1925 roku znaczek na list mógł ci dać pan Schumacher, sekretarz pocztowy. Można było też spotkać wachmistrza policji – był nim pan Karl Holatz. Ten mężczyzna w sile wieku będzie tu żyć aż do 1943 roku lub nawet do końca wojny. Mój mąż, konkretnie Albert Ferdinand Christian Schulz, wróci do zawodu stolarza na początku lat trzydziestych. Niestety. Ja umrę przed swoim mężem, 4 czerwca 1925 roku. Pochowana zostanę przy ulicy Sąsiedzkiej, obok Sieradzkiej, w dzisiejszym Parku Dobrosąsiedzkim w Podjuchach. Jednak mój nagrobek chyba został przerobiony… Niestety, nie powiem cię więcej, kiedy z Albertem wzięliśmy ślub, ani nic o moich rodzicach. Może ktoś inny to zrobi, w innych czasach. 

Helene Schnell z domu Schulz

W swoim grobie, gdzieś w dzisiejszym parku, nie spoczęłam sama, obok mnie pochowano też Helene. I zdaje się, że kamieniarz wypisujący jej dane na nagrobki w jajkowym kształcie to nie był ten sam – ręka i napis jest nieco inny. Helene Anna Schulz była młodą kobietą, która zdążyła wyjść za mąż, ale zmarła młodziutko. Urodziła się wiele lat po mnie, 12 stycznia 1903 roku w Podjuchach. Czy była moją córką? Pamiętam ją. Tak… Tak świadczą dokumenty, była „moją Helenką”. Pamiętam ją jako szczęśliwą młodą damę – miała 23 lata i mieszkając ze mną i Albertem wzięła ślub ze swoim ukochanym, rok po mojej śmierci. Czy mogli się poznać u nas w domu? Mogli. Wszak mieszkał u nas policjant, a jej wybranek serca właśnie służył w policji. Helena Anna Schulz i Max Hermann Schnell pobrali się w Podjuchach 13 listopada 1926 roku. Jej ukochany był od mojej córki nieco starszy, chociaż wtedy różnica 9 lat nie robiła takiego wrażenia, jak w dzisiejszych czasach. Max Hermann Schnell urodził się daleko poza Szczecinem 15 sierpnia 1896 roku. Przyszedł na świat w dawnym powiecie Königsberg Neumark, dość daleko na południe od Szczecina. Helene i Hermann zamieszkali po ślubie na dawnej Gustav-Adolph-Straße 55, na III piętrze kamienicy. Dziś ten budynek nie istnieje. Moja córka z mężem przeprowadzili się na Parkową – numer ten stałby na linii kościół świętego Stanisława Kostki, a Parkową właśnie. Niestety Helene umrze młodo, krótko po ślubie, w wieku 29 lat, 30 lipca 1929 roku. Spocznie obok mnie, trzy lata po mojej śmierci. Hermann będzie w żałobie, ale kilka lat później ponownie weźmie ślub i dożyje czasów II Wojny Światowej. 

I tak to było… Z jednego kamienia taka historia 🙂