Córką poległego Amosa jest Melinda Crowe (z domu Estrada), z którą próbowałem nawiązać kontakt. Niestety bezskutecznie. Jej matka (a żona Amosa) pani Lillian Estrada / Vasquez (z domu Keller) zmarła 10 kwietnia 2012 roku. Po wojnie wyszła za mąż za strażaka przyjmując jego nazwisko. Córka Amosa – Melinda Estrada – wyszła za mąż za Roberta Crowe, mają dzieci i wnuki. Armia Stanów Zjednoczonych informowała żonę Amosa regularnie o poszukiwaniach, a także z czasem poprzez niemiecki Czerwony Krzyż poinformowała o śmierci. Pani Lillian otrzymała zapomogę finansową dla rodziny, a także wychowywała dalej córkę. Słowa otuchy wysyłane były przez członków załogi, którzy powrócili do USA. W jednym z listów możemy dowiedzieć się, że jednak nie tylko Amos Estrada posiadał potomstwo i żonę. Pierwszy pilot Robert O’Bannon podaje w liście słowa „My wife, baby and I”, czyli moja żona, dziecko i ja. Daje nam to znak, że również posiadał dziecko – prawdopodobnie syna, który dziś wraz z bratem dba o pamięć o ojcu. Mogę mieć tylko nadzieję, że odnajdą te opracowanie i ulepszą je o kolejne detale.

Po śmierci matki córka Amosa i Lillian, pani Melinda Ann Crowe, przekazała pamiątki po niej oraz po ojcu do muzeum w stanie Kolorado. Udało mi się skontaktować z placówką i otrzymać nieco skanów zaprezentowanych w opracowaniu.

Ojcem Amosa był David Estrada (1896-1949), matką Fedelina Garcia (1889-1978). Rodzina była pochodzenia meksykańsko-teksańskiego. Pani Fedelina wychodziła za mąż cztery razy. Ciekawostką jest, że jej pierwszy i trzeci mąż oraz dwóch synów (David Estrada Junior i Amos Estrada) walczyli na frontach II Wojny Światowej. Z kolejnych źródeł o życiu Amosa wynika, że szkolny dyplom otrzymał w 1938 roku, a także był sportowcem – lubił piłkę nożną i koszykówkę. Ożenił się z wybranką serca 21 maja 1941 roku, była nią wspomniana Lillian Keller. Jej ojcem był również David, który niestety zmarł rok po mężu pani Lillian – w 1945 roku, matką była Maria Keller. Rodzina żony Amosa była pochodzenia niemiecko-rosyjskiego. Jeden z listów pisany bardzo trudnym do rozczytania angielskim pomógł mi rozszyfrować Brinley Morgan, o którym niżej. Brinley podejrzewa, że forma listu daje nam dodatkowy pogląd na temat – państwo Goldman dopiero się pobrali. Jest też możliwość, że żona Benjamina Goldmana mogła spotkać się z żoną Amosa Estrady w trakcie treningu przed wylotem, w Dyersburg, w Tennessee. Było to możliwe – inni członkowie załogi – Jim Kasiajistan oraz Irwin Lewis spotkali się przed wylotem na front, a temu drugiemu towarzyszyła partnerka.

Miałem okazję być z Piotrem Witem na miejscu baraku numer 46, w którym swój wojenny czas spędził pierwszy pilot Robert O’Bannon w Żaganiu. Lokalizacja baraku w Groß Tychow, gdzie wojenny czas spędził Irwin Lewis nie jest mi znana, ale miałem możliwość być na pozostałościach tego obozu. Z wzmianek z dokumentacji obozowych wynika również, że Joe Fioretti Junior był przeniesiony do Stalag 357, do budynku B1/4 otrzymując tam numer identyfikacyjny 2505, zaś Irwin Lewis otrzymał numer 2541. Losy powojenne znane są niestety tylko we fragmentach. Robert O’Bannon służy w wojsku do 1965 roku, osiągając stopień majora, a później pracuje jako instruktor budowlany. Napisał nowelkę „Return to Sagan”, która znajduje się w mojej kolekcji – jest to fabularyzowana, nie bazowana na faktach historia załogi bombowca, który został zestrzelony. W 1978 roku odwiedził Polskę, miejsce po obozie w Żaganiu, inne stalagi, Auschwitz oraz Dachau. Benjamin Goldman został historykiem lotnictwa i pracował blisko 40 lat w bazie sił powietrznych Langley. Irwin Lewis powrócił do armii w 1945 roku i pozostał w służbie do 1969 roku. Doczekał się aż dziesięciorga (!) dzieci. Według rodziny jednak nie poruszał często wątku II Wojny Światowej. Bardzo możliwe, że dla wielu członków załogi Marsze Śmierci były niesamowicie negatywnymi wspomnieniami, gdy obozy były ewakuowane na zachód – wielu nie przeżyło morderczej wędrówki.