Co było w budynku o adresie Obotrycka 3 i 4? 

Opisywany budynek mijają setki, jak nie tysiące mieszkańców Szczecina każdego dnia. Stoi trochę „oderwany” od starej formy zabudowy przy adresie Obotrycka 3 oraz Obotrycka 4 – za skrzyżowaniem z Wilczą, Przyjaciół Żołnierza oraz Komuny Paryskiej w stronę północy, obok skrzyżowania z Oliwkową oraz trasą w kierunku marketu Leroy Merlin i dalej w stronę Bogumińskiej. Budynek ten trochę nie pasuje do okolicznej zabudowy – jest od niej starszy, ma bardziej zdobiony dach, inne dachówki, niewielkie okienka na poddaszu oraz inny kształt wejścia do klatki schodowej. W Szczecinie pojawia się nieprawdziwa opowieść mówiąca, że ten średniej wielkości dom zamieszkany był przez opiekunów pobliskiego cmentarza i działał tam człowiek zajmujący się pogrzebami. Nie jest to prawdą. Dawny cmentarz Bredower Kirchoff miał numer 15, a przypisanym do niego ogrodnikiem w okolicach II Wojny Światowej był pan o nazwisku Krüger, żył po przeciwnej stronie ulicy w stosunku do opisywanego budynku – po zachodniej, przy skrzyżowaniu z Słowiczą. Dlatego raz jeszcze, nieco odkłamiając miejskie opowieści – dom, jaki stoi przy Obotryckiej 3 i 4 nie był domkiem grabarza lub opiekuna pobliskiego cmentarza. Był to od początku dom mieszkalny.

Przed 1945 rokiem dom posiadał adres Züllhowerstraße 3, 4 i 5, ale numeracja ta już przed wojną uległa nieco zmianie. Dla niektórych może być ciekawym zaskoczeniem informacja, że budynek był przed wojną nieco większy 🙂 Aktualnie to adres Obotrycka 3 i 4, a przed wojną był tu jeszcze numer 5 znajdujący się na rogu z Oliwkową (dawna Schulze-Delitzsch-Weg). Warto zajrzeć do galerii i zobaczyć porównanie fotografii. Dlatego dzisiaj ciąg adresów wygląda na „ucięty” od północnej strony. Przed 1945 rokiem dzisiejsza Obotrycka 3 i 4 nosiła adres Züllchowerstraße 3 i 4, nieistniejący dziś narożnik miał numer 5. Tu warto zaznaczyć, że ta numeracja zmieniła się w latach dwudziestych, kiedy wcześniej (od I Wojny Światowej) numery „niskie” rozpoczynały się od północnej części, a kończyły na skrzyżowaniu z Komuny Paryskiej (Marchandstraße). Wtedy (przed zmianą na 3, 4 ,5) opisywany budynek posiadał wyłącznie numer 5 z podliterami a i b. Od początku swojego istnienia adres zamieszkiwany był głównie przez pracowników – mogliśmy tu znaleźć krawca, tokarza, ślusarza, kowala i innych. Właścicielem ciągu budynków było przedsiębiorstwo Allgemeine Baugenossenschaft Stettin e.G.m.b.H, czyli w luźnym tłumaczeniu Szczecińska Generalna Spółdzielnia Budowlana.

Gdybyśmy odwiedzili opisywany budynek w 1915 roku lub również w 1945 roku drzwi mógłby otworzyć nam ten sam człowiek – Emil Migowski. Polsko-brzmiące nazwisko, niestety na jego temat nie posiadam żadnych detali poza tym, że pojawił się w budynku świeżo po jego budowie oraz żył w nim do ostatniej znanej nam księgi adresowej z 1943 roku. Pan Emil był szewcem i zamieszkiwał I piętro budynku.