Friedrich von Schiller i jego głaz w Puszczy Bukowej 

Okazuje się, że warto czytać liczące niemal sto lat przewodniki turystyczne 😉 Efektem takiej lektury było odkrycie we wrześniu 2024 roku głazu upamiętniającego dawnego poetę, historyka i filozofa, którego dziś możemy przypomnieć z uwagi na inny wątek – jednym z jego ważnych dzieł była Oda do Radości. Jeszcze za jego życia słynny Ludwig van Beethoven zaczął pisać muzyczną wersję tego utworu. Dziś muzyczne dzieło Beethovena znamy jako hymn Unii Europejskiej. To kto stoi za odnalezionym głazem? Zacznijmy od wątku jego odnalezienia. Ósmego września 2024 roku pracując nad innym kamieniem pamiątkowym w Puszczy Bukowej czytałem poradnik turystyczny, w jakim wymieniono Schiller-Stein, głaz pamięci Johanna Christopha Friedricha von Schillera. Puszcza pełna jest wielkich głazów, które dziś mają swoje spolonizowane nazwy. Ten jednak zwrócił moją uwagę inną kwestią! W przeciwieństwie do typowych głazów narzutowych o swoich nazwach głaz Schillera był ustawiony sztucznie oraz według wzmianki z poradnika posiadał inskrypcję.

Warto też dodać, że Johann Christoph Friedrich von Schiller był starszym znajomym Adama Mickiewicza, a ten zaś inspirował się jego dziełami tworząc swoją Odę do Młodości. Prace poszukiwawcze głazu początkowo mogła utrudnić jego wielkość – według wzmianki był on niewielki (kleine) oraz znajdował się na kopczyku z innych kamieni. Po kilku dniach napisałem do Marka Łuczaka, by zebrać większą drużynę i ruszyć w teren. Czternastego września 2024 roku wybraliśmy się ze stałą grupą znajomych w kierunku południowej części Puszczy Bukowej, od strony Binówka, gdzie mapy wskazywały lokalizację oznaczoną jako Schiller-Stein. Okazało się, że kopczyk stoi przepięknie nad leśną ścieżką, z widokiem na dolinę w stronę Binówka. Możliwe, że wcześniej głaz znaleźli leśnicy, ale nie zwrócili na niego większej uwagi, po prostu odkładając go obok – tuż obok kopczyka upadło drzewo.

Johann Christoph Friedrich von Schiller

Urodził się 10 listopada 1759 roku w Marbach obok Stuttgartu, ówcześnie bez tytułu szlacheckiego „von”. Nic nie zapowiadało, że stanie się światowym człowiekiem zapamiętanym przez historię ludzkości. Był synem felczera, a w rodzinie panowało ubóstwo. Pasję do twórczości wykazywał już w wieku trzynastu lat, co sprawiło że po dostrzeżeniu przez księcia Wirtembergii mógł wstąpić do elitarnej akademii wojskowej podejmując studia z prawa oraz medycyny. Jeszcze w trakcie nauki napisał pierwsze i dziś popularne dzieło Die Räuber (Zbójcy). Kolejne wielkie dzieło powstało w 1786 roku pisząc wspomnianą Odę do Radości. Mocno współpracował ze swoim przyjacielem, bardziej znanym Goethem, z jakim założył teatr Weimarer Hoftheater. Umarł młodo – w wieku 45 lat – 9 maja 1805 roku. Za życia przyjaźnił się z Adamem Mickiewiczem, jaki tłumaczył na język polski jego utwory i ballady. Piętnaście lat później Mickiewicz napisał swoją Odę do Młodości, zaś Ludwig van Bethoveen muzyczną wersję Ody do Radości, jaka stała się po niemal dwóch wiekach od oryginalnej formy hymnem Unii Europejskiej.