Henriettenstiftes, fundacja instytutu diakonis przy Magdalenen-Stift 

„Henrietten Haus” to nic innego jak dom pielęgniarek sióstr diakonis.

Dom jednopiętrowy z pięknie zdobionym wejściem głównym oraz ozdobna werandą wychodzącą na ogród. W piwnicy znajdowały się pomieszczenia gospodarcze, m.in. do przechowywania sprzętu inwalidzkiego, oraz kotłownia. Na piętrze 5 pokoi, z których trzy służy jako sale do nauki, kuchnią z niewielką jadalnią, salą ogólna z wyjściem na werandę i ogród, zaś na piętrze znajdowało się 8 pokoi mieszkalnych ze wspólną łazienką.

To w nim mieszkały, odpoczywały, uczyły się wymieniając doświadczeniami w zawodzie pielęgniarskim przyszłe i obecne siostry Gruźliczego Domu Rekonwalescencyjnego. Wcześniej siostry przychodziły z Magdalenen-Stiftung oraz z instytutu Kückenmühler Anstalten. Jednak z czasem zapotrzebowanie by zapewnić szpitalowi gruźliczemu stałą opieke socjalno- pielęgniarską, a potrzeby pozostałych dwóch instytucji wciąż rosło, pojawił się dom a z nim siostry diakonistki.

„Tuberkulosen-Genesungs Heimes’, czyli Gruźliczy Dom Rekonwalescencyjny, został otwarty ponad 10 lat wcześniej od Henrietten Haus. Na uboczu w otoczeniu ogrodów, stwarzał idealne warunki do powrotu do zdrowia. W jego miejscu dawniej znajdowała się budynki suszarni starej cegielni Pana Louisa Casper, które pozostawiono w momencie rozbudowy Magdalenen-Stiftung. To w nich, po rozbudowaniu i odpowiedniemu przygotowaniu utworzono oddział szpitalny dla pacjentów z tyfusem (około 1909 wybuchła  epidemia tej choroby w instytucje Kückenmühler), później w czasie I Wojny Światowej i nieco później, utworzono tu szpital wojskowy, zaś około 1918 roku Dom Rekonwalescencyjny, czyli miejcse powrotu do zdrowia po przebytej chorobie, z majątku wspólnego Kückenmühler Anstalten i Magdalenen-Stiftung.

Jeszcze ich nie znalazłam, szukam, więc temat jeszcze wróci…