Wśród ludzi, którzy walczyli w trakcie II Wojny Światowej są też lotnicy. Setki tysięcy z nich wsiadało na pokład latających puszek, do których zniszczenia wystarczyło jedno celne trafienie z artylerii przeciwlotniczej. Wielu z nich nigdy nie wróciło do domów. Niektórzy mieli odrobinę szczęścia – ich ciała zostały odnalezione oraz pochowane na cmentarzach amerykańskich w Europie lub szczątki powróciły w rodzinne strony. Inni nie mieli tyle szczęścia ich ciał nigdy nie odnaleziono. Historia bombowca B-17 44-6145 Cover Girl jest bardzo tragiczna. Przeżył szczęśliwie tylko jeden członek załogi, którego eksplozja maszyny wyrzuciła z pokładu na zewnątrz. Kilku lotników udało się pochować, reszta do dziś jest oznaczona jako MIA – zaginieni w akcji. Pewne jest jedno. Zginęli 7 października 1944 roku w trakcie dużego nalotu na fabrykę benzyny syntetycznej w Policach (Hydrierwerke Pölitz), gdy ich B-17 otrzymał bezpośrednie trafienie w prawe skrzydło, tuż obok silnika. Relacje z pokładu samolotu nie są znane – przeżył tylko jeden lotnik. Z pewnością była to sytuacja pełna dynamiki – rozkaz natychmiastowego opuszczenia pokładu. Drugi pilot miał szczęście – mając na sobie spadochron został wyrzucony z pokładu B-17 44-6145 Cover Girl na zewnątrz. Nie jest to jedyny bombowiec dokładnie opisany na stronie – więcej znajdziecie w kafelku z dodatkowymi postami niżej. Kim byli lotnicy? Informacje o nich są albo niewielkie albo rozrzucone w sieci, ja zebrałem je podobnie jak innych załóg ze Szczecina i okolic w jedną całość. Przykre w historii jest to, że wielu z nich było z tych samych okolic – z Richmond w Kalifornii oraz ze stanu Massachusetts. Bombowiec B-17G 44-6145 był bombowcem wyprodukowanym przez koncern Douglas 12 maja 1944 roku, dostarczoną do bazy w Deenethorpe 12 czerwca 1944 roku otrzymując kod radiowy IW-S. Minimalnie w wątku bombowca jest też polskie nazwisko… O tym na koniec.

Ostatni lot B-17G 44-6145 Cover Girl

Pogoda według dokumentacji była dobra, była godzina 13:00 nad celem. Inny stan pogody podają inne raporty – według innych niebo miało być dość zachmurzone, a cel pokryty zasłoną dymną, co zmusiło część formacji do zmiany planów oraz bombardowania nieco mniej precyzyjnie. Obrona przeciwlotnicza miała być celna i silna, co spowodowało utratę 17 z 142 maszyn. Inne dokumenty wskazują mocniej – obrona przeciwlotnicza miała być morderczo celna sprawiając, że niemal 1/3 maszyn wróciła „poobijana”. Bombowiec należał do 8 Armii Powietrznej, 401 Grupy Bombowej oraz 614 Szwadronu. W dokumentacji zaznaczono, że otrzymał trafienie poprzez atak wrogiego myśliwca, to przeczą relacje załogi, która zeznała, że zostali trafieni obroną przeciwlotniczą. Formacja dokonywała ataku od południa, od strony Międzyodrza, kierując się przez jezioro Dąbie, po Police, następnie odbijając na zachód i w okolicach Międzyzdrojów kierując się na Rugię i w stronę powrotną. Pozwala to podejrzewać, że lokalizacja w której podano miejsce katastrofy mogła być zapisana błędnie lub samolot mógł otrzymać trafienie z obrony przeciwlotniczej przed celem. Inną możliwość pokazuje mapa ukazująca trasę nalotu oraz linię skierowaną na północ – samolot mógł otrzymać trafienie nad celem, następnie próbując odbić na wschód zgodnie z trasą stracił możliwość manewru i rozbił się faktycznie dalej na południe. Za miejsce katastrofy według dokumentów amerykańskich oraz dokumentów niemieckich podaje się lokalizację „10 km Ost Stettin Kienwerder„. Podaje się, że samolot rozbił się około 10-12000 stóp od celu, co daje około 3,6 kilometra. Również z dokumentów wynika, że z samolotu wyskoczyło dwóch lotników – może być to faktem – jeden przeżył, drugiego ciało odnaleziono i pochowano, a następnie ekshumowano do Belgii.

O tym, że B-17 44-6145 Cover Girl mógł rozbić się przy Kienwerder / Kniewo może świadczyć niemiecki raport mówiący o tym, że jeden z członków załogi został pochowany na cmentarzu wojskowym w Szczecinie (dziś kwatery wokół krzyża przy bramie obok Karola Miarki), albo na cmentarzu w dawnym Lübzin, dziś Lubczyna. Dziś osada o nazwie Kniewo nie istnieje – została zniszczona w trakcie II Wojny Światowej. Z drugiej strony wokół Polic znajdowało się dużo „werder”, co w języku niemieckim oznacza wyspę na rzecze – obok Polic znajduje się Kölpin-Werder, na której dziś jest hałda fosfogipsu. Inną lokalizacją jest Kleine-Oder-Bruch, pośród masy innych „werderów”, dziś to Skolwiński Ostrów, zaledwie kawałek od Polic. Spisanie raportu z schwytania ocalałych z katastrofy o 13:10 miał dokonać kapitan o nazwisku Neumann. Pewne jest, że Niemcy znaleźli przy ciałach nieśmiertelniki – można więc podejrzewać, że ich lokalizacja (Kienwerder 10 km Ost Stettin, Kniewo 10 km wschód Szczecin) jest trafna, a część zwłok wyrzuciło na brzeg jezioro Dąbie. O tym folwarku napisać można więcej – w latach trzydziestych jego właścicielem był Walter Raddatz. Wrak samolotu miał mieć literę S na stateczniku, co wskazuje dokładniej na B-17 44-46145 Cover Girl. Wskazano również, że pozostali zginęli we wraku, który spadł niedaleko od jeziora Dąbie.