Kościół świętego Łukasza w Szczecinie / St. Lucas Kirche 

Był znany z aktywnej pracy wśród członków gminy, wspierany w tym przez swoją żonę Margaret. Był jednym z inicjatorów powstania kościoła Zbawiciela. Ukoronowaniem jego posługi było powstanie gminy kościoła Zbawiciela poprzez wydzielenie jej z gminy kościoła świętego Łukasza. Liczyła ona około 14.000 dusz, skupiała się przy kościele Zbawiciela, który powstał przy Westendsee (Rusałka). Pomagał mu diakon Franz Koepp, doświadczony misjonarz pośród marynarzy. Koepp pracował wcześniej przy kościele świętego Łukasza, w gminie kościoła Zbawiciela służył aż do marca 1945 roku. Pastor Usarski brał udział w połowie kwietnia 1937 w konferencji Kościoła Wyznającego “Christus, der Herr der Kirche”. Mieszkał przy Johannisberg 23 (Barnima). Po wojnie Usarski osiedlił się w Ahlem, w którym działał przy Luther Kirche aż do swojej śmierci (1964).

Wspomnienia powojenne

Pamięć o Lukaskirche przetrwała hekatombę II wojny światowej. Postaram się je w paru zdaniach przedstawić. Pastor Mentzel w latach 20 XX wieku był seminarzystą w Kuckenmuhler Anstalten. Teren zakładów należał ówcześnie właśnie do kościoła świętego Łukasza. Mały kościółek był miejscem ich pierwszych kazań pod okiem pastorów z seminarium. Było on też miejscem, w którym mogli po raz pierwszy pobłogosławić kandydatów do konfirmacji. Z racji, że jeszcze nie wybudowano wtedy kościoła Zbawiciela, często posługiwali oni w szkole przy Nemitzerstrasse (Niemierzyńska). Poprzez swoją pracę wspierali oni miejscową ludność podczas likwidacji stoczni Vulkan oraz wszechogarniającego ludność bezrobocia. Przeprowadzali oni rozmowy z rodzicami kandydatów do konfirmacji, zauważając ich coraz bardziej radykalne postawy. Dzięki temu coraz bardziej lepiej mogli wczuć się w ich zgorzknienie w kwestii społecznych. W swoich wspomnieniach przywołał scenę rozmowy z ojcem jednej z kandydatek. Był pewien deszczowy grudniowy wieczór. Mentzel był bardzo zmęczony. Wszedł do mieszkania, na samym początku poczuł lodowate odrzucenie. Rodzic zasiadał przy stole w koszuli i popijał kawę zbożową. Rozmawiali o jego córce. W pewnym momencie zapytał do czy może się również napić kawy, był cały mokry i zmarznięty. Ojciec mu odpowiedział: „Tak, czy chciałbyś napić się kawy z pracownikiem?” – „O tak, byłaby to dla mnie przyjemność i byłbym wdzięczny, gdybym mógł”. Dzięki tej małej prośbie, lód jaki pojawił się na początku został stopiony. Odbyli obaj długą i miłą rozmowę. Mężczyzna był zdumiony, że taka osoba jak Mentzel mozolnie pracowała na swoje studia w okresie hiperinflacji miesiącami jako stażysta, a nie jak „kapitalista”.

W jego latach seminaryjnych posługiwali tam starsi pastorzy Mueller i Messerschmidt. Dużą rolę w ich życiu w tamtym momencie pełnił stary marynarz, misjonarz i diakon Koepp, nazywany „Ojcem Koeppem”. Mogli się oni zwracam do niego z różnymi pytaniami i uwagami, bardzo dobrze znał się on na potrzebach społeczności przemysłowej i robotnicze. Mentzel w okresie II wojny światowej już jako pastor prowadził pracę zarówno w kościele świętego Krzyża oraz kościele Zbawiciela. Koepp go w tym wspierał. 

Na wskutek jego wspomnień zaczęli odzywać się do niego dawni członkowie gminy kościoła świętego Łukasza. Jednym z nich był Paul Bartelt mieszkający wtedy w Nordenham-Schweewarden. W swoich wspomnieniach powrócił do postaci pastora Elgetiego i swojej uroczystości konfirmacyjnej w Wielkanocy 1907 roku. 

Inną osobą była pani Christe Tomack z domu Moeck z Berlina. W swoich myślach wraca do przytulnego kościółka, jasełkach w których brała udział i letnich wycieczkach. Z wdzięcznością wspomina także pomoc jaką wspólnota udzieliła podczas wielkiego bezrobocia około 1930 roku. Była wtedy ogromnie szczęśliwa, że mogła rozdawać dary w okresie Bożego Narodzenia osobom starszym mieszkającym na terenie gminy kościoła świętego Łukasza. W życiu religijnym brał również jej brat Hans, który zginął podczas II wojny światowej.