Lwowska 2, ruina domu pana Schmeling na Gumieńcach 

Jednego z posiadaczy domku poznajemy 1930 roku, kiedy Scheune (Gumieńce) znajdują się już w zasięgu szczecińskich ksiąg – konkretnie właścicielem był Wilhelm Otto Schmeling, ówcześnie rolnik i ślusarz samochodowy w sile wieku. Urodził się 20 grudnia 1871 roku. Żył tu od urodzenia. Wraz z właścicielem w domku w 1930 roku żył jeszcze murarz Paul Hermann, wdowa Auguste Höhne, mistrz-rzeźnik Richard Magdeburg, pracownik kolei pan Schossow oraz pracowniczka pani Sigismund. Poza wymienionymi domek zamieszkiwała też rodzina właściciela – kierowca pan Erich Schmeling oraz handlarz Richard Schmeling. Możliwe też, że z rodziny mógł pochodzić Otto Schmeling, murarz żyjący kilka domków dalej.

Niestety, prawdopodobnie pan Wilhelm Otto Schmmeling został pochowany w Szczecinie krótko przed tym, jak zmieniły się granice – zmarł 12 września 1944 roku o 19:15 w swoim domu już po przeprowadzce z opisywanego adresu, na dawną Dorfaue 21. Jego ojcem był Karl Schmeling, zmarły wcześniej w Gumieńcach (Scheune), a matką Luise Schmeling z domu Carow. Pan Wilhelm był wdowcem – wcześniej zmarła jego żona Martha Antonie Amalie Schmeling z domu Maskow, która w dniu ślubu ponad 40 lat temu żyła w Dobrej. Pani Martha i pan Wilhelm pobrali się 4 kwietnia 1898 roku w Wołczkowie. Akt zgonu podpisała żyjąca z nim w tym samym domu pani Erna Magdeburg. Warto zwrócić uwagę, że to to samo nazwisko, co jego współmieszkańca z lat trzydziestych. Pan Wilhelm wyprowadzi się w połowie lat trzydziestych pod numer Dorfstraße 29 / Dorfaue 21, ale pozostanie właścicielem domku. Część mieszkańców dalej będzie w nim żyć, ale doprowadzi się przedsiębiorca transportowy Artur Bagemihl, pracownik Hörning oraz pracownik Radloff.

U zarania II Wojny Światowej budynek przejmie Erich Schmeling, który występuje jako motorniczy. Ten pan był nieco młodszy od Wilhelma, urodził się 25 października 1903 roku w Gumieńcach (Scheune), a 13 sierpnia 1928 roku wybrała go na męża pani Meta Agnes Elfriede Schmeling z domu Dubberke. Drugi właściciel domku przed 1945 rokiem zmarł 20 grudnia 1956 roku w Essen, a jego żona Meta mieszkała przed ślubem w Szczecinie, chociaż nie pochodziła stąd. Jego daty potwierdzamy aktem ślubu, w którym zapisano zawód oraz miejsce zamieszkania w momencie zawarcia małżeństwa – ciekawostką jest, że w Szczecinie żył wtedy inny kierowca Erich Schmeling, ale urodzony w Szczecinie. Dzięki innym dokumentom odkrywamy detale. Drugi właściciel – Erich Schmeling – był synem poprzedniego, czyli Wilhelma. By nie robić zamieszania – Karl był ojcem Wilhelma, a Wilhelm dał swojemu synowi imię po dziadku. Świadczy o tym jego akt urodzin z 1903 roku.

Skąd polski ślad?

Jak wspominałem – sąsiadem Ericha i Wilhelma w Gumieńcach był Otto Schmeling. Jego ojcem był zamieszkały i żyjący w opisywanej lokalizacji Christian Johannes Schmeling, przy ówczesnej Dorfstraße 1, dziś to Krakowska. Na pierwszy rzut oka nie byli spokrewnieni – poniżej okazuje się, że to rodzina 🙂 Matką Otto była pani Josepha Schmeling z domu Kowalska. Bardzo polskie imię i typowe nazwisko. Możliwe, że była to pani Józefina lub Józefa Kowalska, a imię „zniemczono”. To nie koniec polskich wątków, bo żoną pana Otto została w 1924 roku w Barnislow (Barnisław) pani Margarete Emma Schmeling z domu Bangnowski. I cyk! Krąg historii się zamyka. Ojcem Christiana był… Karl Schmeling, a matką Luise… Czyli opisywana wyżej para, właściciele domku Lwowska 2. Odkrywamy, że chwilowo rodzina żyła też w Szczecinie, ale zamieszkiwała głównie Scheune (Gumieńce). Niestety losy Otto są tragiczne. Zmarł w lazarecie na froncie wschodnim II Wojny Światowej, we wsi Noworshew, 29 lipca 1942 roku o 18:30. Mimo, że miał ponad 40 lat (urodzony 25 maja 1901 roku) wysłano go do walki. Możemy napisać kilka słów o pani Bangnowski – jej ojcem był żyjący w Szczecinie August Albert Bangnowski, matką Else Auguste, a sama Margarete (Małgorzata?) przyszła na świat 14 sierpnia 1904 roku. Ślady jej ojca prowadzą do Gdańska.

Niestety, dni domku Lwowska 2 (dawnego Kirchenstraße 2 w Scheune) są już raczej policzone – możliwe, że od wielu wielu wielu lat stał opuszczony, aż ulega powolnej rozbiórce lub ostatnio zawalił się częściowo.