Makuszyńskiego 1 – dawna willa komornika Schünke 

Zaglądamy na Pogodno zobaczyć, kto żył w starych przedwojennych willach – dziś ulica Kornela Makuszyńskiego w Szczecinie posiada kilka numerów. Przed wojną były tylko dwa (konkretnie „trzy”) – numer 1 oraz 4/5. Numer 2/3 stanowił ogród. Obok opisywanej dziś willi znajduje się Plac Waleriana Pawłowskiego, z miejscami do zabaw dla dzieci, siłownią pod chmurką oraz pawilonem pod którym w letnie miesiące odbywają się wydarzenia, kiermasze i zabawy. Niemal idealnie w osi ulicy, od strony północnej, stoi dzisiaj willa o adresie Makuszyńskiego 1. Średniej wielkości, z niewielkim „cyckiem” w jednym z pokojów na parterze oraz niewielkimi trójkątnymi oknami pod mocno spadzistym dachem. W okolicy lekko wymieszała się zabudowa powojenna, nie zawsze w klasycznym stylu, właśnie z starymi willami i domami w pobliżu przedwojennego Braunsfelde. Ulica Makuszyńskiego pojawia się w księgach adresowych w 1925 roku i prawdopodobnie w tym powstała opisywana willa. Zajrzeć możemy również na karty historii dawnej nazwy ulicy oraz dzisiejszego patrona.

Kornel Makuszyński i Schleswigerstraße

Przedwojenna nazwa ulicy pochodzi od słowa Schleswig (Szlezwik), czyli miasta i regionu w Niemczech oraz Danii, na północy. Co ciekawe, region ten rozciąga się na dwa państwa i pobocznie można wspomnieć, że Słowianie odpowiadają za zniszczenie pierwszego duńskiego miasta, jakie uznawane było w innych krajach – Hadeby. Duńczycy i Niemcy od wieków toczyli wojenne spory o pogranicze Szlezwiku. Ostatecznie zdecydowało referendum w 1920 roku, kiedy część północna znalazła się w Danii, a część południowa w Niemczech. Patronem powojennym jest urodzony w dziś ukraińskim mieście Stryj 8 stycznia 1884 roku Kornel Makuszyński.

Był krytykiem teatralny, poetą i felietonistą. Jego ojcem był pułkownik wojsk zaborczych (austriackich) Edward Makuszyński, a matką Julia Makuszyńska z domu Ogonowska. Swoje pierwsze dzieła pisał w wieku czternastu lat, publikując pierwsze w lwowskim dzienniku w wieku szesnastu. W 1911 roku na męża wybrała go Emilia Bażeńska. Był zakochany nie tylko w żonie, ale też w Zakopanem i okolicy. Niestety jego żona zmarła w 1926 roku, spoczęła obok przyjaciela – słynnego Władysława Reymonta. Następnie jego drugą żoną została Janina Gluzińska. W trakcie wojny jego mieszkanie w momencie oblężenia Warszawy trafiła bomba niszcząc zapiski, obrazy i kolekcję. Po wojnie skazany przez nowe władze na zapomnienie, zmarł 31 lipca 1953 roku. Jego grób istnieje do dziś w Zakopanem. Mimo, że zakazano mu publikacji w Szczecinie już po wojnie otrzymał swoją ulicę – nazwa ta nie zmienia się od pierwszych powojennych map. Jego patronat w 2024 roku nosi szczecińska Szkoła Podstawowa numer 47 przy ulicy Jagiellońskiej.