Efektem powstawania poczty polowej był również dekret Fryderyka Wilhelma I, który tworzył pocztę pasażerską – wraz z powozami pocztowymi można było się „zabrać” w podróż do innego miasta, oczywiście za opłatą. Ta nie była niska i uzależniona od pory roku. Za podróż w połowie XIX wieku zapłacić trzeba było około 20 talarów, z Berlina do Królewca. Informacje potwierdzające powstanie poczty polowej znajdziemy w wypisie decyzji „Corpus constitutionum Marchicarum” o tytule „Powiadomienie o poczcie polowej i sposobie jej prowadzenia”. Starym językiem mowa w tej informacji, że wkrótce (kwiecień 1715 roku) pod Szczecinem zbierze się armia, a także wydano dekret o ustanowieniu tam osobnej poczty polowej, która będzie zarządzać listami, jakie krążą po armii. Stanowisko o poczcie polowej, sprawach karnych oraz zdarzeniach stanów wojennych, z uszanowaniem dekretu Fryderyka Wilhelma I podpisał w obozie pod Szczecinem, 17 maja 1715 roku, z honorami i oddaniem Christoph von Katsch, pruski minister sprawiedliwości.